1924 թ. նոյեմբերի 17 –ին ծնվել է Սերգեյ Ներսեսի Սարինյանը Լեռնային Ղարաբաղի Խաչենի շրջանի Սեյտիշեն գյուղում, ծառայողի ընտանիքում։ Վախճանվել է 2017 թ. հունիսի 9-ին Երևանում։
1930-1937 թթ. սովորել և ավարտել է գյուղի յոթնամյա, իսկ 1941-ին Խնձորեստանի միջնակարգ դպրոցը, և հայրենի գյուղի թերի միջնակարգ դպրոցում աշխատել է որպես ուսուցիչ։
1942 թ. օգոստոսին զորակոչվել է Խորհրդային բանակ, մասնակցել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին ՝ Հյուսիս-կովկասյան ռազմաճակատում։
1943 թ. նոյեմբերին զորացրվել է։
1944 թ. ընդունվել և 1949 –ին ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։
1948 թ. ընդունվել է Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության շարքերը։
1990 թ. հրաժարվել է այդ կուսակցությունից։
1949-1952 թթ. սովորել է Հայաստանի Գիտությունների ակադեմիայի Գրականության ինստիտուտի ասպիրանտուրայում։
1953 թ. «Ռեալիզմի սկզբնավորումը հայ գրականության մեջ» թեզի պաշտպանությամբ ստացել է բանասիրական գիտությունների թեկնածուի գիտական աստիճան։
1952 թ. աշխատել է ԳԱ Մանուկ Աբեղյանի անվան Գրականության ինստիտուտում, նախ՝ կրտսեր, ապա՝ ավագ գիտաշխատողի պաշտոնով։
1960 թ. եղել է հայ նոր գրականության բաժնի վարիչ։
1967 թ. «Հայկական ռոմանտիզմ» թեզի պաշտպանությամբ ստացել է բանասիրության դոկտորի գիտական աստիճան։
1970 թ. ստացել է պրոֆեսորի գիտական կոչում։
1957 թ. դարձել է Հայաստանի գրողների միության անդամ։
1985 թ. արժանացել է հանրապետության գիտության վաստակավոր գործչի կոչման։
1980 թ. Պետական մրցանակի դափնեկրի կոչման։
1968 թ. հայրենական պատերազմում ցուցաբերած արիության համար պարգևատրվել է ՝«Մարտական ծառայությունների համար», «Անձնվեր աշխատանքի համար»(1980թ.) և «Հայրենական պատերազմի II աստիճանի»(1985թ.) շքանշաններով։
1990 թ. փետրվարին ընտրվել է Հայաստանի Հանրապետության Գիտությունների ազգային ակդեմիայի թղթակից – անդամ։
1992 թ. ՀՀ ԳԱԱ Մ.Աբեղյանի անվ. գրականության ին-տի խմբի ղեկավար և գլխ. գիտաշխատող:
1996 թ. ընտրվել է Հայաստանի Հանրապետության Գիտությունների ազգային ակդեմիայի ակադեմիկոս: